Επαναπροσδιορισμός θέσεων,
πάμε από την αρχή και πάλι
Θέλει και λουκέτο η ψυχή
των κουτιών
να μη πηγαίνει όπου γουστάρει,
τρέχει η λάβα…

Κατέβηκε από την παλιά πολυκατοικία στον πολυσύχναστο δρόμο του κέντρου και πέρασε αφηρημένη στο απέναντι πεζοδρόμιο. Γύρισε το κεφάλι της και κοίταξε το μικρό μπαλκονάκι της , άδειο και με τα παντζούρια του κατεβασμένα, τον ένιωσε να την πλησιάζει και να περνά το χέρι του προστατευτικά γύρω από τους ώμους της.

Κύριε,

μου άρεσαν πάντα οι ξεκάθαροι λογαριασμοί,

μα σ’ ένα θέμα δεν τα καταφέρνω.

Να Σε ρωτήσω, λοιπόν!

Οι λέξεις που δεν είπαμε

και φοβισμένοι

κρύψαμε σ’ απορημένα βλέμματα

στέκονται απέναντί μας

Μια εκκωφαντική σιωπή

μας εκδικείται

Τα δόντια φτιάξαν κάγκελα

χτίσαν το στόμα φυλακή

Εισέπραξα τα ολέθρια

επίχειρα των ονείρων μου,

τώρα ανεμόδαρτος σκάβω

κάτω απ’ την σκεπή του δέρματος

και ανασύρω τις χρωματοβολές

των γενεών του ουράνιου τόξου.

Το ξέρω δεν έπρεπε να είμαι εδώ κρεμασμένη
Πάνω στα σύρματα ηλεκτρικού σιδηροδρόμου.
Τι δουλειά έχω εγώ εδώ;
Είμαι γερή.
Νέα.
Μόλις πριν λίγες μέρες γεννήθηκα.
Κατάλευκη.
Τι δουλειά έχω εγώ εδώ;

Έφυγες κρυφά

μην και ακουστούν τα βήματα

του αποχωρισμού σου

και πονέσεις.

Έκλεισες τα μάτια

στη θωριά της λύπης σου

δρασκέλησες τον αυλόγυρο

όσο πιο γρήγορα μπορούσες.