Το τοπίο ολόγυρα,
τη θλίψη της άρχισε να νιώθει,
καθώς τα κόκκινα δάκρυα,
στο χώμα, λίμνη δημιούργησαν
κι άθελά της εκεί τον πόνο της μετέδωσε
και μαζί της κι αυτό άρχισε να κλαίει.
“Δεν αντέχω άλλο πια”,
το τοπίο της αποκρίθει,
Ετικέτα: μοναξιά
Η ΡΥΤΙΔΑ – Χριστόφορος Τριάντης
Η ΡΥΤΙΔΑ Ένα αλισβερίσι είναι η ζωή. Μια κληρονομημένη ρυτίδα στο μέτωπο που καρφώθηκε μετά από καιρό (λίγο ή πολύ δεν έχει σημασία ). Ξαπόμεινε μέχρι το τέλος ως υπενθύμιση : όλα[…]
Ίσως – Δισακιά Μαριαλένα
Δυο μάσκες
καμιά δεν έχει στόμα
μια έχει κλεμμένα όνειρα
η άλλη σβησμένα μάτια
παλεύω με τον πιανίστα για το ρυθμό της θλίψης
Φυσική… μοναξιά – Βελούδας Πέτρος
Σκαλίζει τη μοναξιά των σπηλαίων
και κατακλύζεται από
ουράνιο νεφέλωμα
επίκτητης υστεροφημίας.
Φως- Δισακιά Μαριαλένα
Με τρομάζει το φως,
βλέπω στεγνό το δηλητήριο
να τρέχει στα μάτια
Ουρλιάζουν ξενυχτισμένα πουλιά,
Κίτρινη υφή – Μπαλή Βάγια
Ξέστρωτες οι σκέψεις
έπαψαν να σκεπάζουν
της ψυχής τα ολόλευκα στρώματα.
Αχτένιστα τα όνειρα,
σταμάτησαν να λάμπουν
στον ήλιο της αγάπης
και σε κόμπους φρικτούς
πλέκουν μοναξιά.
Η δόξα του εφικτού – Βελούδας Πέτρος
Η δόξα του εφικτού, η αρπαγή του
ονείρου μέσα σε τσόφλι ενός αυγού…
Σταγόνες υποκρισίας, σταθμευμένοι
έλεγχοι, τσεκάρισμα αντοχών…
Δάγλας Γιώργος
Έτρεχε με μάτι αγριεμένο.
Τρίχα ορθή. Αλαφιασμένη στο κεντρικό
πλακόστρωτο της Ρώμης.
Λόγια ακατάληπτα και μυστηριώδη έβγαιναν σαν
αφρός απ’ το στόμα της:
“Στην Αίγυπτο, στην Αίγυπτο. Καίγονται τα
όνειρα.
Πόσο ακόμα; – Θανάσης Κωτσιόπουλος
Bάρυνε το χ του αχ κι έγινε γάμμα
-Μόνο ένα γράμμα-
Πριν τη μέση της αγάπης
Τα φωνήεντα ίδια της απάτης.
Γράφεις την αγάπη με κεφαλαίο Πι.
Σαν να ρωτάς :
-Πόσο;
Πόσο ακόμα;
Στης ποίησης την άκρη – Ντίνος Γλαρός
Καρδούλα μου, άνοιξες πανιά
κι από παντού φυσάει
άραγε πού σε πάει
της σκέψης σου η πυρκαγιά,
στης ποίησης την άκρη
εργάζονται μονάχοι
οι ποιηταί στην ερημιά.
Χωρίς επιστροφή – Δισακιά Μαριαλένα
Το καράβι της θλίψης σάλπαρε
η ψυχή μου επιβιβάστηκε μόνη σε ταξίδι μακρινό!
Δεν με νοιάζουν τα αντίο σας !
Ούτε τα μάτια σας τα δακρυσμένα!
Ψέματα ήταν όλα !
Κόσμος που πίστεψες …..;
Κακώς μου είπαν …!
Απογοητεύτηκες από όλους ..;
Πάρκο – Δισακιά Μαριαλένα
Θέλω να πάμε σε εκείνο το πάρκο…
Θυμάσαι;
Στα βράχια,
να κάτσεις επάνω τους
και να μιλάς… να μιλάς….
Να πάψεις να με τιμωρείς …
και εγώ… εγώ να κάθομαι στο χώμα
Έφυγες – Δισακιά Μαριαλένα
Έφυγες κρυφά
μην και ακουστούν τα βήματα
του αποχωρισμού σου
και πονέσεις.
Έκλεισες τα μάτια
στη θωριά της λύπης σου
δρασκέλησες τον αυλόγυρο
όσο πιο γρήγορα μπορούσες.