Το τοπίο ολόγυρα,
τη θλίψη της άρχισε να νιώθει,
καθώς τα κόκκινα δάκρυα,
στο χώμα, λίμνη δημιούργησαν
κι άθελά της εκεί τον πόνο της μετέδωσε
και μαζί της κι αυτό άρχισε να κλαίει.
“Δεν αντέχω άλλο πια”,
το τοπίο της αποκρίθει,
Η ΡΥΤΙΔΑ Ένα αλισβερίσι είναι η ζωή. Μια κληρονομημένη ρυτίδα στο μέτωπο που καρφώθηκε μετά από καιρό (λίγο ή πολύ δεν έχει σημασία ). Ξαπόμεινε μέχρι το τέλος ως υπενθύμιση : όλα[…]
Δυο μάσκες
καμιά δεν έχει στόμα
μια έχει κλεμμένα όνειρα
η άλλη σβησμένα μάτια
παλεύω με τον πιανίστα για το ρυθμό της θλίψης
Σκαλίζει τη μοναξιά των σπηλαίων
και κατακλύζεται από
ουράνιο νεφέλωμα
επίκτητης υστεροφημίας.
Με τρομάζει το φως,
βλέπω στεγνό το δηλητήριο
να τρέχει στα μάτια
Ουρλιάζουν ξενυχτισμένα πουλιά,
Ξέστρωτες οι σκέψεις
έπαψαν να σκεπάζουν
της ψυχής τα ολόλευκα στρώματα.
Αχτένιστα τα όνειρα,
σταμάτησαν να λάμπουν
στον ήλιο της αγάπης
και σε κόμπους φρικτούς
πλέκουν μοναξιά.
Η δόξα του εφικτού, η αρπαγή του
ονείρου μέσα σε τσόφλι ενός αυγού…
Σταγόνες υποκρισίας, σταθμευμένοι
έλεγχοι, τσεκάρισμα αντοχών…
Έτρεχε με μάτι αγριεμένο.
Τρίχα ορθή. Αλαφιασμένη στο κεντρικό
πλακόστρωτο της Ρώμης.
Λόγια ακατάληπτα και μυστηριώδη έβγαιναν σαν
αφρός απ’ το στόμα της:
“Στην Αίγυπτο, στην Αίγυπτο. Καίγονται τα
όνειρα.
Bάρυνε το χ του αχ κι έγινε γάμμα
-Μόνο ένα γράμμα-
Πριν τη μέση της αγάπης
Τα φωνήεντα ίδια της απάτης.
Γράφεις την αγάπη με κεφαλαίο Πι.
Σαν να ρωτάς :
-Πόσο;
Πόσο ακόμα;
Καρδούλα μου, άνοιξες πανιά
κι από παντού φυσάει
άραγε πού σε πάει
της σκέψης σου η πυρκαγιά,
στης ποίησης την άκρη
εργάζονται μονάχοι
οι ποιηταί στην ερημιά.
Το καράβι της θλίψης σάλπαρε
η ψυχή μου επιβιβάστηκε μόνη σε ταξίδι μακρινό!
Δεν με νοιάζουν τα αντίο σας !
Ούτε τα μάτια σας τα δακρυσμένα!
Ψέματα ήταν όλα !
Κόσμος που πίστεψες …..;
Κακώς μου είπαν …!
Απογοητεύτηκες από όλους ..;
Θέλω να πάμε σε εκείνο το πάρκο…
Θυμάσαι;
Στα βράχια,
να κάτσεις επάνω τους
και να μιλάς… να μιλάς….
Να πάψεις να με τιμωρείς …
και εγώ… εγώ να κάθομαι στο χώμα
Έφυγες κρυφά
μην και ακουστούν τα βήματα
του αποχωρισμού σου
και πονέσεις.
Έκλεισες τα μάτια
στη θωριά της λύπης σου
δρασκέλησες τον αυλόγυρο
όσο πιο γρήγορα μπορούσες.
