Το τοπίο ολόγυρα,
τη θλίψη της άρχισε να νιώθει,
καθώς τα κόκκινα δάκρυα,
στο χώμα, λίμνη δημιούργησαν
κι άθελά της εκεί τον πόνο της μετέδωσε
και μαζί της κι αυτό άρχισε να κλαίει.
“Δεν αντέχω άλλο πια”,
το τοπίο της αποκρίθει,
Δυο μάσκες
καμιά δεν έχει στόμα
μια έχει κλεμμένα όνειρα
η άλλη σβησμένα μάτια
παλεύω με τον πιανίστα για το ρυθμό της θλίψης
ΘΛΙΨΗ ΤΟΥ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ Στην Κατερίνα Γώγου… Πάντα μου άρεσαν τα μελαγχολικά τραγούδια που έλεγαν τον πόνο κάθε ψυχής βασανισμένης και της χαράς ανατολή επρόσμεναν στον ίσκιο μιας πληγής που[…]
ΘΛΙΨΗ Ω , θλίψη, κατακερματισμένη πιάνεις κάθε μεριά του τοίχου. Δεν αφήνεις ούτε μια στάλα φως να ζωντανέψει πάνω του. Ακυρώνεις κάθε ίχνος ιστορίας που είχε ζωγραφιστεί στις ταπετσαρίες από κάποια τυχαία χαρά .[…]
Στα δάκρυα αφημένος, εισπνέει προσευχές
της αλύτρωτης μοίρας του.
Διαβαίνει σοκάκια, όπου συναθροίζονται
μυστικοί ιεροφάντες,
αναμοχλεύει τις κερκόπορτες της σκέψης,
Περνά το σοκ και έρχεται η συνειδητοποίηση του τι έζησες
Φεύγει ο πόνος της σάρκας και έρχεται εκείνος της ψυχής
Συνειδητοποιείς πως αυτός θέλει χρόνο για να περάσει.
Παλιάς κοπής αιθεροβάμων
οίστρος αγκιστρωμένος
στην δίψα του καλοκαιριού,
μεσημβρινό βλέμμα η ακατοίκητη
ευαισθησία της σαγήνης.
Καλύτερα έτσι,
έστυψε την οργή του,
και ο χυμός της εκδίκησης
ξανάσμιξε με την αισιοδοξία του..
Η μελλούμενη πορεία της σιωπής
οργή απέραντη στο νοητό βυθό,
φυσίγγι άλλο δεν υπάρχει
θύμα βουβό για θρήνο.
Η φλέβα κτυπά και δυναμώνει το άδικο
που πλημμυρίζει την πολιτεία,
ερώτηση που σφάχτηκε πριν γίνει απορία.
Μέσα από άπειρες λουρίδες
σκιερής πόλης
ξεπροβάλουν εικόνες,
νούμερα, γράμματα
που χωρίς να επιζητούν τη προσοχή
καταφέρνουν να ακινητοποιούν
με τρόπο βάναυσο
τις αρτηρίες μου.
Χαράζει η μέρα,
Και με βρίσκει καθισμένη στο τραπέζι
μ’ ένα χαρτί κι ενα στυλό στο χέρι…
Λες και ξυπνάω από λήθαργο βαθύ,
ανοίγω τα μάτια μου στο χάδι του ήλιου
και το αεράκι που φυσά τριγύρω
Σπασμένοι θεοί
σε ερείπια μέσα πεταμένοι,
και η εφηβική ματωμένη μορφή
σκοτώνει την ψυχή των λίγων στην Δύση
ανθρώπων.
Στους πολλούς μικρά σκουπιδάκια στα μάτια
τους φέρνει για να έχουν λόγο για ένα δάκρυ μόνο,
και μέσα στα σπίτια τους κρυφές παράκλησης
στο θεό τους,
Κλάμα ο ήχος της καμπάνας
Λυγμός ,
στα στήθια της ημέρας που ξημέρωσε
Κυλάει το δάκρυ
στ’ ανοιγμένα πέταλα των λουλουδιών
Σ’ ένα σταυρό
κρεμασμένη η σωτηρία μας
Καρδούλα μου, άνοιξες πανιά
κι από παντού φυσάει
άραγε πού σε πάει
της σκέψης σου η πυρκαγιά,
στης ποίησης την άκρη
εργάζονται μονάχοι
οι ποιηταί στην ερημιά.
Του χρόνου διαβάτες, κρυφοί μετανάστες, με βλέμμα του πόνου, με άγημα τρόμου, διαβαίνετε μόνοι, σε γη που πληγώνει, με αίμα στις πλάτες. Παιδιά μ αυταπάτες, στους δρόμους κοιμάστε και όσους θυμάστε αγγίζουνε πια[…]
Εισέπραξα τα ολέθρια
επίχειρα των ονείρων μου,
τώρα ανεμόδαρτος σκάβω
κάτω απ’ την σκεπή του δέρματος
και ανασύρω τις χρωματοβολές
των γενεών του ουράνιου τόξου.
Το καράβι της θλίψης σάλπαρε
η ψυχή μου επιβιβάστηκε μόνη σε ταξίδι μακρινό!
Δεν με νοιάζουν τα αντίο σας !
Ούτε τα μάτια σας τα δακρυσμένα!
Ψέματα ήταν όλα !
Κόσμος που πίστεψες …..;
Κακώς μου είπαν …!
Απογοητεύτηκες από όλους ..;
Θέλω να πάμε σε εκείνο το πάρκο…
Θυμάσαι;
Στα βράχια,
να κάτσεις επάνω τους
και να μιλάς… να μιλάς….
Να πάψεις να με τιμωρείς …
και εγώ… εγώ να κάθομαι στο χώμα
