Τα παράθυρα έμοιαζαν με σκηνές

θεατρικών πράξεων.

Κάθε φορά που άνοιγαν τα παντζούρια,

θαρρούσες πως το μονόπρακτο

άρχιζε και τελείωνε

με το σφάλισμα.

Στα πίσω καθίσματα του τρένου

έκατσε η θλίψη να ξαποστάσει.

Ηθοποιός που ποιώντας ήθος απόκαμε.

Ένα μπουκάλι νερού

γεμισμένο με καφέ ξεδίψαγε

τα «ίσως» και τα «μπορεί» της τέχνης.