“Όχι όχι εκείνο το φετινό θα είναι καλύτερο” μουρμουρίζω… η διπλανή συνεπιβάτης μου κοιτά με απορία, κουνά το κεφάλι της και ψιθυρίζει…
“και έχουμε τόσο δρόμο ακόμα.. “

Λοβοτομή σκέψης Η κλεψύδρα σου από την κάτω μεριά φίλε δεν έχει πάτο, δεν γυρνάει να ξαναμετρήσει το χρόνο Τρέχει η μοναξιά σε διαδρόμους γυμναστηρίουΠαίζει μαζί μου τόπι σε αίθουσες του πιλάτες Ξεγυμνώσατε τον άνθρωπο[…]

Λόγια… Άνεμοι της ψυχής

στους ποταμούς των γεύσεων

τρέχοντας φύγανε για μέρη εαρινά

ταξιδευτών σοκάκια πέτρινα

Ενημέρωση Μια μικρή ενημέρωση για τους νέους φίλους στο «Λόγια …Άνεμοι της ψυχής» και μικρή υπενθύμιση για τους παλιούς.Η ιστοσελίδα «Λόγια…Άνεμοι της ψυχής»  ξεκίνησε πριν 570 ημέρες, ότι και αν σημαίνει αυτό. Η αρχική σκέψη[…]

(Στο λεγόμενο πλοίο των τρελών επιβίβαζαν παλιά τους ψυχικά ασθενείς  και τους αρρώστους από ανίατη νόσο ώστε να τους αφήσουν στο πέλαγος και να πεθάνουν)

Όποια πόρτα και να ανοίξεις ένας κύριος Κ και ένας κύριος Χ θα σε περιμένουν
Εσύ επιλέγεις με ποιόν θα μείνεις και ποιον θα αφήσεις…

Κραυγή   Το ένα λεπτό κυνηγά το άλλο μανιασμένο. Βρίσκομαι πίσω από το τείχος της σιωπής μου . Μια σιωπή ατέλειωτη… ανυπόφορη . Πίσω από αυτήν βλέπω πώς υπάρχει ένας κομματιασμένος καθρέπτης. ΝΑΙ! Είναι ο[…]

Δύο δωμάτια μια μεσοτοιχία στο ένα η λογική στο άλλο η τρέλα ανάμεσα τους μια γραμμή Στο ένα η αγάπη στο άλλο το μίσος ανάμεσα τους χάος Στο ένα η χαρά στο άλλο η θλίψη[…]

Ναι είχε δίκιο και εγώ δικαιολογία
πως δεν άντεχα τη γεύση της προδοσίας
στον ουρανίσκο μου…

Θα γίνουν οι επιθυμίες μου πραγματικότητα  
Σκατά  Θα φέρει  
Ότι είχε και η προηγούμενη θα φέρει  
Από όλα  

Παραμονή Χριστουγέννων χουζουρεύω ακόμα στο κρεβάτι όταν κτυπάει το τηλέφωνο. Νυσταγμένη ακόμα απαντώ και ακούω το κροτάλισμα των κουταλιών ..αχ αυτός ο μπαμπάς μου δεν με ξεχνά ποτέ ! Αρχίζει να μου λέει τα κάλαντα[…]

Φεύγω… Ούτε φρένο ούτε άγκυρα Το μυαλό μου τρέχει σαν τρελό σε σπασμένες ράγες, τα έρμα τους έχουν αποκολληθεί, χαλίκια σκόρπια και εγώ να προσπαθώ να βάλω ένα τέρμα στην τρελή πορεία της σκέψη μου.[…]

Δυο μάσκες
καμιά δεν έχει στόμα
μια έχει κλεμμένα όνειρα
η άλλη σβησμένα μάτια
παλεύω με τον πιανίστα για το ρυθμό της θλίψης

Περνώντας Γίναν οι φλέβες σκοινιά ρυτίδιασε το κόκκαλο του χρόνου ράγισε ο ουρανίσκος στο χάδι του καφέ κι αυτή η μαύρη τρύπα του χάους    σε κρατά αιχμάλωτο στην πνοή της πνίγοντας σε κάθε φόρα[…]

Δεν άντεχε τα δάκρυα
στα μαγουλά της.
Όταν έτρεχαν έκλεινε
τα χέρια του γροθιές,
και με δύναμη τα χτυπούσε,
να σταματήσουν.