Πώς με παιδεύει σήμερα ο ήλιος
Ανοιχτό παράθυρο τα μάτια σου
μέλισσες οι σκέψεις βουίζουν ασταμάτητα
νιώθω έρημη από συναισθήματα
τριγυρνώ στο σκαμμένο χώμα του μεσημεριού
αναποφάσιστη
Κατηγορία: Ποιήματα & γραπτά φίλων
Ευχαριστώ όλους για την εμπιστοσύνη να δημοσιεύσω δουλειά σας. Στείλτε μου ότι θέλετε να δημοσιεύσω.
Ζεστή σοκολάτα – Νικόλας Παπανικολόπουλος
Ζεστή σοκολάτα. «Φύγε!» της είπε… «και μη τολμήσεις να γυρίσεις πίσω ξανά. Θα σε χτυπήσω!»… Και της έκλεισε κατάμουτρα τη πόρτα. Ο κρότος ακούστηκε ανακουφιστικά στα αυτιά της. Από τα μάτια της κυλάγανε δάκρυα, οι[…]
Δυό βήματα – Ισμήνη Ζαγοραίου
Δυο βήματα… Εκείνο το φεγγάρι σα γη μεγάλο Δύο βήματα και Δεν το ΄φτασες ποτέ ούτε με ξόρκια ούτε με ιδρώτα Δεν το ΄φτασες και έφτασες στο τέρμα. Τέλος χρόνου Τέλος παράτασης Τέλος δρόμου Και[…]
Αδημοσίευτα… -Βασίλης Βασιλειάδης
Αυτοί οί άνθρωποι
ακροάζονται τόν κόσμο από απόσταση
δέν βυθομετρούν τά πράγματα
κατοικημένοι καθώς είναι από τήν ειρωνία καί τήν ηρεμία τής μή συμμετοχής
δέν δείχνουν νά τρελαίνονται
ούτε από χαρά
ούτε από θυμό
έτσι μεγάλωσαν
Δημιουργία – Χριστόφορος Τριάντης
Η δημιουργία είναι σαν ένα διάφανο σπίτι. Οι τοίχοι του είναι στερεωμένοι με πνοές ανέμων, μύθων και ιστοριών (παλαιών ημερών). Στις κόγχες υπάρχουν ζωγραφιές. Παριστάνονται: όνειρα, χθόνια χρώματα κι έναστρες νύχτες που γεννούν σκιάσεις και αχνοφωτίζουν τη ρυμοτομία.
Άχρονοι σκελετοί λέξεων είναι «ατάκτως ερριμμένοι» στην αυλή.
Διψασμένη για αγάπη – Θ.Δ.Τυπάλδος
Το τοπίο ολόγυρα,
τη θλίψη της άρχισε να νιώθει,
καθώς τα κόκκινα δάκρυα,
στο χώμα, λίμνη δημιούργησαν
κι άθελά της εκεί τον πόνο της μετέδωσε
και μαζί της κι αυτό άρχισε να κλαίει.
“Δεν αντέχω άλλο πια”,
το τοπίο της αποκρίθει,
Επιθυμία – Θαλασσέλης Αντώνης
Ταξιδεύω στα όνειρά της µε πάθος
χωρίς δισταγμό για την Ιθάκη µου.
Τεντωµένες οι χορδές της ψυχής µου,
τη λαχταρώ.
Ο ήλιος που βομβαρδίζει – Βελούδας Πέτρος
Αντίδοτο στην εποχή της συνήθειας,
είναι το σινιάλο της χαράς
που σιγοτραγουδά ο ήλιος,
και η ανάσα του λευκαίνει τα
παραπτώματα ανήθικων αστεριών…
Καταραμένοι… – Βόμπρας Γιώργος
Καταραμένοι ποιητές κι ο κύκλος πού σάς δένει..
Εγώ σ’ ένα τετράγωνο γυρνώ..μά η πίκρα μένει
Η ΡΥΤΙΔΑ – Χριστόφορος Τριάντης
Η ΡΥΤΙΔΑ Ένα αλισβερίσι είναι η ζωή. Μια κληρονομημένη ρυτίδα στο μέτωπο που καρφώθηκε μετά από καιρό (λίγο ή πολύ δεν έχει σημασία ). Ξαπόμεινε μέχρι το τέλος ως υπενθύμιση : όλα[…]
ΑΝΗΘΙΚΕΣ ΛΕΞΕΙΣ – Τριάντης Χριστόφορος
Εκεί φανήκανε ζωγραφισμένα δάκρυα
και το τέλος μιας ιστορίας
(ηθικής ή ασήμαντης).
Γιατί; – Μυστική αστροποιήτρια
Κι εκεί επίλεξε να μείνει ,
να μη ρισκάρει
αν κατέβαινε ίσως να έσβηνε ,
ίσως χανόταν η μαγεία ,
και μαζί της η ίδια
διάλεξε λοιπόν να μείνει εκεί….
ΑΝΤΙ- ΣΚΕΨΕΙΣ – Τριάντης Χριστόφορος
Το μίσος είναι γρηγορούν στοιχείο. Αφιερώνεις χρόνο στις προσωποποιήσεις και στα αποτελέσματα (ή τα επιτεύγματά του), ανάλογα βέβαια το πνεύμα που διαθέτει ο καθένας και τα μισούμενα πρόσωπα (δεν έχουν όλοι την ίδια αξία).
Ξημέρωμα – Χρήστος Αντισθένης Ζάχος
Η νέα ημέρα έχει ήδη ξεκινήσει
κι εσύ ανήμπορος
τρέχεις να προλάβεις
τη ζωή που χάνεται μπροστά σου
και την άλλη που τώρα ανατέλλει
και προσδοκάς
Απόσπασμα μοναχικού λόγου – Σάλτος Δημήτρης
Είχα κουραστεί και να κοιτάω έξω από το παράθυρο τις μυστηριώδεις μορφές που πηγαινοέρχονταν απέναντι σε κάποια κίτρινα παράθυρα, σαν από άλλο κόσμο έμοιαζαν, βυθισμένες σε μια τρομερή ρουτίνα που με ανατρίχιαζε, όχι, δεν θέλω να πάω κι εγώ σε αυτό το μέρος, όχι, ποτέ…
ΘΛΙΨΗ ΤΟΥ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ – Γλαρός Ντίνος
ΘΛΙΨΗ ΤΟΥ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ Στην Κατερίνα Γώγου… Πάντα μου άρεσαν τα μελαγχολικά τραγούδια που έλεγαν τον πόνο κάθε ψυχής βασανισμένης και της χαράς ανατολή επρόσμεναν στον ίσκιο μιας πληγής που[…]
Θλίψη – Τριάντης Χριστόφορος
ΘΛΙΨΗ Ω , θλίψη, κατακερματισμένη πιάνεις κάθε μεριά του τοίχου. Δεν αφήνεις ούτε μια στάλα φως να ζωντανέψει πάνω του. Ακυρώνεις κάθε ίχνος ιστορίας που είχε ζωγραφιστεί στις ταπετσαρίες από κάποια τυχαία χαρά .[…]
Φυσική… μοναξιά – Βελούδας Πέτρος
Σκαλίζει τη μοναξιά των σπηλαίων
και κατακλύζεται από
ουράνιο νεφέλωμα
επίκτητης υστεροφημίας.