Το τοπίο ολόγυρα,
τη θλίψη της άρχισε να νιώθει,
καθώς τα κόκκινα δάκρυα,
στο χώμα, λίμνη δημιούργησαν
κι άθελά της εκεί τον πόνο της μετέδωσε
και μαζί της κι αυτό άρχισε να κλαίει.
«Δεν αντέχω άλλο πια»,
το τοπίο της αποκρίθει,

Ταξιδεύω στα όνειρά της µε πάθος
χωρίς δισταγμό για την Ιθάκη µου.
Τεντωµένες οι χορδές της ψυχής µου,
τη λαχταρώ.

Αντίδοτο στην εποχή της συνήθειας,
είναι το σινιάλο της χαράς
που σιγοτραγουδά ο ήλιος,
και η ανάσα του λευκαίνει τα
παραπτώματα ανήθικων αστεριών…

Καταραμένοι ποιητές κι ο κύκλος πού σάς δένει..
Εγώ σ’ ένα τετράγωνο γυρνώ..μά η πίκρα μένει

    Η ΡΥΤΙΔΑ   Ένα αλισβερίσι είναι η ζωή. Μια κληρονομημένη ρυτίδα στο μέτωπο που καρφώθηκε μετά από καιρό (λίγο ή πολύ δεν έχει σημασία ). Ξαπόμεινε μέχρι το τέλος ως υπενθύμιση : όλα[…]

Εκεί φανήκανε ζωγραφισμένα δάκρυα
και το τέλος μιας ιστορίας
(ηθικής ή ασήμαντης).

Κι εκεί επίλεξε να μείνει ,
να μη ρισκάρει
αν κατέβαινε ίσως να έσβηνε ,
ίσως χανόταν η μαγεία ,
και μαζί της η ίδια
διάλεξε λοιπόν να μείνει εκεί….

Το μίσος είναι γρηγορούν στοιχείο. Αφιερώνεις χρόνο στις προσωποποιήσεις και στα αποτελέσματα (ή τα επιτεύγματά του), ανάλογα βέβαια το πνεύμα που διαθέτει ο καθένας και τα μισούμενα πρόσωπα (δεν έχουν όλοι την ίδια αξία).

Η νέα ημέρα έχει ήδη ξεκινήσει
κι εσύ ανήμπορος
τρέχεις να προλάβεις
τη ζωή που χάνεται μπροστά σου
και την άλλη που τώρα ανατέλλει
και προσδοκάς

Είχα κουραστεί και να κοιτάω έξω από το παράθυρο τις μυστηριώδεις μορφές που πηγαινοέρχονταν απέναντι σε κάποια κίτρινα παράθυρα, σαν από άλλο κόσμο έμοιαζαν, βυθισμένες σε μια τρομερή ρουτίνα που με ανατρίχιαζε, όχι, δεν θέλω να πάω κι εγώ σε αυτό το μέρος, όχι, ποτέ…

    ΘΛΙΨΗ ΤΟΥ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ       Στην Κατερίνα Γώγου…     Πάντα μου άρεσαν τα μελαγχολικά τραγούδια που έλεγαν τον πόνο κάθε ψυχής βασανισμένης και της χαράς ανατολή επρόσμεναν στον ίσκιο μιας πληγής που[…]

ΘΛΙΨΗ   Ω , θλίψη, κατακερματισμένη πιάνεις κάθε μεριά του τοίχου. Δεν αφήνεις ούτε μια στάλα φως να ζωντανέψει πάνω του. Ακυρώνεις κάθε ίχνος ιστορίας που είχε ζωγραφιστεί στις ταπετσαρίες από κάποια τυχαία χαρά .[…]

Σκαλίζει τη μοναξιά των σπηλαίων
και κατακλύζεται από
ουράνιο νεφέλωμα
επίκτητης υστεροφημίας.

Πότε ήρθε το σούρουπο
κι έστησε το σπίτι του στην αυλή μου;
Έμπηξε τα θεμέλια πάνω στο πηγάδι
και μέρα με τη μέρα ξεραίνεται ο τόπος.

Δεν υπάρχουν πια μανάδες και μυρωδιές για χόρταση και συνέχεια. Αρκείσαι στα βήματα προς την ανηφόρα, πλησίον των μικροχυδαιοτήτων, περασμένων και νεκρών πια. Χαμερπή ψήγματα αναπόλησης, άδεια εντελώς από τρυφερότητα.
Σαν προχωρά λοιπόν το δειλινό, κάμποσα αδέσποτα σκυλιά ερωτοτροπούν δίπλα στα νυχτολούλουδα.

΄΄ΕΓΧΡΩΜΑ ΟΝΕΙΡΑ΄΄   Χρωματίζει το όνειρο διαλύοντας επιτηδευμένα υλικά απομόνωσης του νοητού μικρόκοσμου.   Ένα χαμογελαστό φρεσκάρισμα στη γέφυρα της αγάπης, της ένωσης των αρωμάτων με την μυθωδία των αναπνοών.   Βούρτσες και χρώματα όλο[…]

Κι εγώ θα φύγω,
σαν άνεμος που ήρθε
σάρωσε και τέλειωσε.
Θα φύγω, θα χαθώ,
δε θα με προλάβεις.
Δε θα με κοιτάξεις,
μα εγώ πρόλαβα και σε είδα
τις στιγμές που εσύ δε με αντίκριζες.

Ακόντια λογχίζουν
τους ακρογωνιαίους λίθους της μνήμης,
η υστεροφημία της διεγείρεται
από την μονομαχία ανύπαρκτων
ομοειδών συγκινήσεων.