Πόσες φορές
να συγχωρήσεις έναν άνθρωπο
μία
είναι ανθρώπινο
δύο τρεις
η αγάπη
μπορεί να συγχωρήσει

Δεν γνωρίζει κανείς όμως αν κατάφερε να φάει εκείνους που μέσα στην κουΐντα γυρνούσαν και θέριευαν. Ο λαός τώρα, μη ξέροντας τι του είχε γραμμένο η μοίρα, έμεινε ατάιστος να γυρνά γύρω-γύρω απ’ το εργοστάσιο των αναπτήρων μέχρι που τον  έφαγε το κοριτσάκι.

Η πιο αποτελεσματική θεραπεία
είναι μερικές φορές
ένας καλός λόγος
όταν η ψυχή είναι μαύρη
και τίποτα δεν φαίνεται
να πηγαίνει κατ΄ευχήν

Στα χέρια μας μεγαλώνουν τα παιδιά,ακουμπάνε οι εξαντλημένες αντοχές,
παίρνουμε το χαρτί της απόλυσης,
το φυλλάδιο με τις οδηγίες επιβίωσης,
στα ίδια αυτά χέρια που μας κρατάνε σφιχτά τις νύχτες χαρίζουμε περιποίηση,
κι όταν αιμορραγούν από τις πληγές των ασθενειών,
τα κοιτάμε περίλυποι.

Μοιάζω δυνατός

όταν υψώνομαι και γίνομαι άστρο

στης μουσικής την εξιλέωση,

μοιάζω δυνατός

Ένας πελιδνός προσκυνητής στης Μέκκας τις ανηφόρες, στέκεται και στοχάζεται από πού βγαίνει η Αστάρτη. Μεθυσμένα αποδημητικά πουλιά, κλωσούν τον Αύγουστο στου Φλεβάρη τις χειροπέδες. Μεταμφιεσμένη κοπέλα, (μεταμφιεσμένη σε κάποια άλλη), στήνει την πραμάτεια της έξω από χωματερή δημοσίων θεαμάτων. Προσέχει τη σκιά της μη και χτυπήσει πάνω σε τζάμι ραγισμένο. Μεταφορείς μεταφέρουν μία ξύλινη κούκλα.

 Γνωρίζω το ρείθρο που πηγάζει
 το τρεμάμενο χέρι που γράφει ένα ποίημα
 το λυπημένο βλέμμα που χαϊδεύει ένα λουλούδι
  και για αυτό όταν έφευγες
 έβλεπα στα μαλλιά σου μια σιωπή
 μια ευγενική κραυγή του χρόνου
 κι ήξερα πως θα χαθούμε.

Πώς με παιδεύει σήμερα ο ήλιος
Ανοιχτό παράθυρο τα μάτια σου
μέλισσες οι σκέψεις βουίζουν ασταμάτητα
νιώθω έρημη από συναισθήματα
τριγυρνώ στο σκαμμένο χώμα του μεσημεριού
αναποφάσιστη

Ζεστή σοκολάτα. «Φύγε!» της είπε… «και μη τολμήσεις να γυρίσεις πίσω ξανά. Θα σε χτυπήσω!»… Και της έκλεισε κατάμουτρα τη πόρτα. Ο κρότος ακούστηκε ανακουφιστικά στα αυτιά της. Από τα μάτια της κυλάγανε δάκρυα, οι[…]

Δυο βήματα… Εκείνο το φεγγάρι σα  γη μεγάλο Δύο βήματα και  Δεν το ΄φτασες ποτέ  ούτε με ξόρκια ούτε με ιδρώτα Δεν το ΄φτασες και έφτασες στο τέρμα. Τέλος χρόνου Τέλος παράτασης Τέλος δρόμου Και[…]

Η δημιουργία είναι σαν ένα διάφανο σπίτι. Οι τοίχοι του είναι στερεωμένοι με πνοές ανέμων, μύθων και ιστοριών (παλαιών ημερών). Στις κόγχες υπάρχουν ζωγραφιές. Παριστάνονται: όνειρα, χθόνια χρώματα κι έναστρες νύχτες που γεννούν σκιάσεις και αχνοφωτίζουν τη ρυμοτομία.
Άχρονοι σκελετοί λέξεων είναι «ατάκτως ερριμμένοι» στην αυλή.

Ταξιδεύω στα όνειρά της µε πάθος
χωρίς δισταγμό για την Ιθάκη µου.
Τεντωµένες οι χορδές της ψυχής µου,
τη λαχταρώ.

Αντίδοτο στην εποχή της συνήθειας,
είναι το σινιάλο της χαράς
που σιγοτραγουδά ο ήλιος,
και η ανάσα του λευκαίνει τα
παραπτώματα ανήθικων αστεριών…

Καταραμένοι ποιητές κι ο κύκλος πού σάς δένει..
Εγώ σ’ ένα τετράγωνο γυρνώ..μά η πίκρα μένει

    Η ΡΥΤΙΔΑ   Ένα αλισβερίσι είναι η ζωή. Μια κληρονομημένη ρυτίδα στο μέτωπο που καρφώθηκε μετά από καιρό (λίγο ή πολύ δεν έχει σημασία ). Ξαπόμεινε μέχρι το τέλος ως υπενθύμιση : όλα[…]