Μοιάζω δυνατός

όταν υψώνομαι και γίνομαι άστρο

στης μουσικής την εξιλέωση,

μοιάζω δυνατός

Ένας πελιδνός προσκυνητής στης Μέκκας τις ανηφόρες, στέκεται και στοχάζεται από πού βγαίνει η Αστάρτη. Μεθυσμένα αποδημητικά πουλιά, κλωσούν τον Αύγουστο στου Φλεβάρη τις χειροπέδες. Μεταμφιεσμένη κοπέλα, (μεταμφιεσμένη σε κάποια άλλη), στήνει την πραμάτεια της έξω από χωματερή δημοσίων θεαμάτων. Προσέχει τη σκιά της μη και χτυπήσει πάνω σε τζάμι ραγισμένο. Μεταφορείς μεταφέρουν μία ξύλινη κούκλα.

 Γνωρίζω το ρείθρο που πηγάζει
 το τρεμάμενο χέρι που γράφει ένα ποίημα
 το λυπημένο βλέμμα που χαϊδεύει ένα λουλούδι
  και για αυτό όταν έφευγες
 έβλεπα στα μαλλιά σου μια σιωπή
 μια ευγενική κραυγή του χρόνου
 κι ήξερα πως θα χαθούμε.

Πώς με παιδεύει σήμερα ο ήλιος
Ανοιχτό παράθυρο τα μάτια σου
μέλισσες οι σκέψεις βουίζουν ασταμάτητα
νιώθω έρημη από συναισθήματα
τριγυρνώ στο σκαμμένο χώμα του μεσημεριού
αναποφάσιστη

Ζεστή σοκολάτα. «Φύγε!» της είπε… «και μη τολμήσεις να γυρίσεις πίσω ξανά. Θα σε χτυπήσω!»… Και της έκλεισε κατάμουτρα τη πόρτα. Ο κρότος ακούστηκε ανακουφιστικά στα αυτιά της. Από τα μάτια της κυλάγανε δάκρυα, οι[…]

Δυο βήματα… Εκείνο το φεγγάρι σα  γη μεγάλο Δύο βήματα και  Δεν το ΄φτασες ποτέ  ούτε με ξόρκια ούτε με ιδρώτα Δεν το ΄φτασες και έφτασες στο τέρμα. Τέλος χρόνου Τέλος παράτασης Τέλος δρόμου Και[…]

Η δημιουργία είναι σαν ένα διάφανο σπίτι. Οι τοίχοι του είναι στερεωμένοι με πνοές ανέμων, μύθων και ιστοριών (παλαιών ημερών). Στις κόγχες υπάρχουν ζωγραφιές. Παριστάνονται: όνειρα, χθόνια χρώματα κι έναστρες νύχτες που γεννούν σκιάσεις και αχνοφωτίζουν τη ρυμοτομία.
Άχρονοι σκελετοί λέξεων είναι «ατάκτως ερριμμένοι» στην αυλή.

Ταξιδεύω στα όνειρά της µε πάθος
χωρίς δισταγμό για την Ιθάκη µου.
Τεντωµένες οι χορδές της ψυχής µου,
τη λαχταρώ.

Αντίδοτο στην εποχή της συνήθειας,
είναι το σινιάλο της χαράς
που σιγοτραγουδά ο ήλιος,
και η ανάσα του λευκαίνει τα
παραπτώματα ανήθικων αστεριών…

Καταραμένοι ποιητές κι ο κύκλος πού σάς δένει..
Εγώ σ’ ένα τετράγωνο γυρνώ..μά η πίκρα μένει

    Η ΡΥΤΙΔΑ   Ένα αλισβερίσι είναι η ζωή. Μια κληρονομημένη ρυτίδα στο μέτωπο που καρφώθηκε μετά από καιρό (λίγο ή πολύ δεν έχει σημασία ). Ξαπόμεινε μέχρι το τέλος ως υπενθύμιση : όλα[…]

Εκεί φανήκανε ζωγραφισμένα δάκρυα
και το τέλος μιας ιστορίας
(ηθικής ή ασήμαντης).

Κι εκεί επίλεξε να μείνει ,
να μη ρισκάρει
αν κατέβαινε ίσως να έσβηνε ,
ίσως χανόταν η μαγεία ,
και μαζί της η ίδια
διάλεξε λοιπόν να μείνει εκεί….

Το μίσος είναι γρηγορούν στοιχείο. Αφιερώνεις χρόνο στις προσωποποιήσεις και στα αποτελέσματα (ή τα επιτεύγματά του), ανάλογα βέβαια το πνεύμα που διαθέτει ο καθένας και τα μισούμενα πρόσωπα (δεν έχουν όλοι την ίδια αξία).

Η νέα ημέρα έχει ήδη ξεκινήσει
κι εσύ ανήμπορος
τρέχεις να προλάβεις
τη ζωή που χάνεται μπροστά σου
και την άλλη που τώρα ανατέλλει
και προσδοκάς

Είχα κουραστεί και να κοιτάω έξω από το παράθυρο τις μυστηριώδεις μορφές που πηγαινοέρχονταν απέναντι σε κάποια κίτρινα παράθυρα, σαν από άλλο κόσμο έμοιαζαν, βυθισμένες σε μια τρομερή ρουτίνα που με ανατρίχιαζε, όχι, δεν θέλω να πάω κι εγώ σε αυτό το μέρος, όχι, ποτέ…