Βαθιά λαχτάρα για απλωσιά ανασαίνει
τεντωμένες χορδές σε κόψη νερού
με την ψάθα του ήλιου για σημαδούρα
και τον παφλασμό του νερού στην καρίνα

Μυρίζει το τέλος, ναφθαλίνη και μισοσκόταδο, αίμα και εγκατάλειψη. Θάνατος ο μέσα σου καιρός, και είσαι τόσο νέος που να πάρει.

Μιλήσαμε για ώρα σαν να ήμασταν οι καλύτερες φίλες στον κόσμο. Ύστερα μου είπε εκείνη να περιμένω και βούτηξε από την τρύπα στο βάθος της σπηλιάς, [από εκείνη που είχε συρθεί μέσα] γυρνώντας λίγο αργότερα με ένα δώρο. Ένα μεγάλο λευκό μαργαριτάρι, περασμένο σε μια πλεγμένη τούφα των μαλλιών της. Μου το φόρεσε και βουτήξαμε μαζί στο νερό. Το μαγικό μαργαριτάρι μου επέτρεπε να αναπνέω κάτω από το νερό.

«Τι ήθελε να πει ο πατέρας; Ποιό σπίτι; Το σπίτι στο χωριό; Να μη βραχεί; Ναι, σίγουρα το σπίτι στο χωριό. Νόμιζα πως δεν είχε μείνει τίποτα εκεί μέσα. Τα είχαν πάρει όλα οι γυναίκες των αδελφών μου, τα περισσότερα τα πέταξαν, άλλα τα πούλησαν στο παζάρι, δεν πρόλαβα να κρατήσω τίποτα….. αχ πατέρα, αν ήξερες…. δεν ήξερες. Τώρα ξέρεις.

Καθρεφτίζομαι σε γιαννιώτικο μπακίρι παλαιό
και πλέκω τα μαλλιά μου σαλαμάστρα
να καλοπιάσω τη θεά
η Κυμοθόη παίζει με τα νερά

τα κίτρινα φύλλα της ζωής μας
θα διώχναμε μακριά
θα φέρναμε την άνοιξη
τα όνειρα μας

Ο χορός Χόρευε σαγηνευτικά.Φλόγα γινότανε θαρρείςκι άπλωνε για να κάψει τα κορμιά μας.Είχαμε πια παραδοθεί,τις προσταγές της περιμένοντας,σαν τον Ηρώδη εκείνον.Μα το κορίτσι τίποτα δεν πρόσεχε,ολότελα δοσμένο στο χορό του.Ας πιω, λοιπόν,ένα διπλό ακόμααπό τα[…]

Χειμωνιάζει, η ώρα άλλαξε κι αυτός νύχτα μπαίνει στο γραφείο
και νύχτα βγαίνει απ’ αυτό.
Βλέπει τη μέρα και τη ζωή να περνούν βιαστικά,

Ματωμένη ψυχή γυμνή στους δρόμους.
Αστέρια μαχαίρια λευκές κραυγές
παράξενη βροχή

τα κλωνάρια έγιναν χοντρά
σε μεγάλη απόσταση
το ένα απ΄το άλλο
σταματούσα συνέχεια
έχανα χρόνο

Νυκτωδία Οι σκιές πλήθαιναν στο νερό ,το χρώμα του μουντό και οι πέτρες στο βυθό χαθήκανε,Μια βάρκα φεγγάρι κωπηλατούσε στο μαύρο φόντο τ’ ουρανού, τα φαναράκια του άναβαν ένα, ένα Δίχως να βιάζονται τρεμόπαιζαν λίγο[…]

… Ήταν την ώρα που ήρθες στο κρεβάτι μου με λευκό μακρύ φόρεμα και μου κούνησες το χέρι

ΘΕΟΧΑΡΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

Είχε χάλια ήχο και ακόμα χειρότερο ρεπερτόριο: Κλαρίνα μέχρι τελικής πτώσης και λαϊκά του νταλκά και της ξενιτιάς. Θεωρώ απίθανο αυτές οι γαϊδουροκασέτες να βγήκαν με ροκιές ή έστω Θεοδωράκη.

Κι αν δεν προλάβουνε να δουν το ηλιοβασίλεμα,
τους μένουν το φεγγάρι και τ’ αστέρια.