“Όχι όχι εκείνο το φετινό θα είναι καλύτερο” μουρμουρίζω… η διπλανή συνεπιβάτης μου κοιτά με απορία, κουνά το κεφάλι της και ψιθυρίζει…
“και έχουμε τόσο δρόμο ακόμα.. “

Λοβοτομή σκέψης Η κλεψύδρα σου από την κάτω μεριά φίλε δεν έχει πάτο, δεν γυρνάει να ξαναμετρήσει το χρόνο Τρέχει η μοναξιά σε διαδρόμους γυμναστηρίουΠαίζει μαζί μου τόπι σε αίθουσες του πιλάτες Ξεγυμνώσατε τον άνθρωπο[…]

Λόγια… Άνεμοι της ψυχής

Νυκτωδία Οι σκιές πλήθαιναν στο νερό ,το χρώμα του μουντό και οι πέτρες στο βυθό χαθήκανε,Μια βάρκα φεγγάρι κωπηλατούσε στο μαύρο φόντο τ’ ουρανού, τα φαναράκια του άναβαν ένα, ένα Δίχως να βιάζονται τρεμόπαιζαν λίγο[…]

στους ποταμούς των γεύσεων

τρέχοντας φύγανε για μέρη εαρινά

ταξιδευτών σοκάκια πέτρινα

μόνο μια ανάμνηση

που όμως είναι φορές

που γίνονται βασανιστικές

μας σηκώνουν

απ΄το κρεβάτι

και βγαίνουμε στο δρόμο

Πρόσφυγες της ζωής
απάτριδα σκυλιά αβοήθητα
πεινασμένα για ένα χάδι
ένα νεύμα αγάπης
μια στάλα ξεκούραση.

Τα μάτια χάνονται μες σε πελάγη,
πληγώνουν το καλό,
θολώνουν την εικόνα και
φέρνουν τον χειμώνα

Κραυγή   Το ένα λεπτό κυνηγά το άλλο μανιασμένο. Βρίσκομαι πίσω από το τείχος της σιωπής μου . Μια σιωπή ατέλειωτη… ανυπόφορη . Πίσω από αυτήν βλέπω πώς υπάρχει ένας κομματιασμένος καθρέπτης. ΝΑΙ! Είναι ο[…]

Μοιάζω δυνατός

όταν υψώνομαι και γίνομαι άστρο

στης μουσικής την εξιλέωση,

μοιάζω δυνατός

 Γνωρίζω το ρείθρο που πηγάζει
 το τρεμάμενο χέρι που γράφει ένα ποίημα
 το λυπημένο βλέμμα που χαϊδεύει ένα λουλούδι
  και για αυτό όταν έφευγες
 έβλεπα στα μαλλιά σου μια σιωπή
 μια ευγενική κραυγή του χρόνου
 κι ήξερα πως θα χαθούμε.

Δύο δωμάτια μια μεσοτοιχία στο ένα η λογική στο άλλο η τρέλα ανάμεσα τους μια γραμμή Στο ένα η αγάπη στο άλλο το μίσος ανάμεσα τους χάος Στο ένα η χαρά στο άλλο η θλίψη[…]

Ναι είχε δίκιο και εγώ δικαιολογία
πως δεν άντεχα τη γεύση της προδοσίας
στον ουρανίσκο μου…

Θα γίνουν οι επιθυμίες μου πραγματικότητα  
Σκατά  Θα φέρει  
Ότι είχε και η προηγούμενη θα φέρει  
Από όλα  

Φεύγω… Ούτε φρένο ούτε άγκυρα Το μυαλό μου τρέχει σαν τρελό σε σπασμένες ράγες, τα έρμα τους έχουν αποκολληθεί, χαλίκια σκόρπια και εγώ να προσπαθώ να βάλω ένα τέρμα στην τρελή πορεία της σκέψη μου.[…]

Το τοπίο ολόγυρα,
τη θλίψη της άρχισε να νιώθει,
καθώς τα κόκκινα δάκρυα,
στο χώμα, λίμνη δημιούργησαν
κι άθελά της εκεί τον πόνο της μετέδωσε
και μαζί της κι αυτό άρχισε να κλαίει.
“Δεν αντέχω άλλο πια”,
το τοπίο της αποκρίθει,

Δυο μάσκες
καμιά δεν έχει στόμα
μια έχει κλεμμένα όνειρα
η άλλη σβησμένα μάτια
παλεύω με τον πιανίστα για το ρυθμό της θλίψης