Δυο μάσκες
καμιά δεν έχει στόμα
μια έχει κλεμμένα όνειρα
η άλλη σβησμένα μάτια
παλεύω με τον πιανίστα για το ρυθμό της θλίψης

Περνώντας Γίναν οι φλέβες σκοινιά ρυτίδιασε το κόκκαλο του χρόνου ράγισε ο ουρανίσκος στο χάδι του καφέ κι αυτή η μαύρη τρύπα του χάους    σε κρατά αιχμάλωτο στην πνοή της πνίγοντας σε κάθε φόρα[…]

Δεν άντεχε τα δάκρυα
στα μαγουλά της.
Όταν έτρεχαν έκλεινε
τα χέρια του γροθιές,
και με δύναμη τα χτυπούσε,
να σταματήσουν.

Επαναπροσδιορισμός θέσεων,
πάμε από την αρχή και πάλι
Θέλει και λουκέτο η ψυχή
των κουτιών
να μη πηγαίνει όπου γουστάρει,
τρέχει η λάβα…

Περνά το σοκ και έρχεται η συνειδητοποίηση του τι έζησες
Φεύγει ο πόνος της σάρκας και έρχεται εκείνος της ψυχής
Συνειδητοποιείς πως αυτός θέλει χρόνο για να περάσει.

Παλιάς κοπής αιθεροβάμων
οίστρος αγκιστρωμένος
στην δίψα του καλοκαιριού,
μεσημβρινό βλέμμα η ακατοίκητη
ευαισθησία της σαγήνης.

Συνάντησε η βροχή τον ήλιο

δυνάμωσαν οι φωνές

των παιδιών στο προαύλιο,

Στα πόδια μου από χτες
κοιμάται ένας κουτσός γάτος
με ψαρόλαδο στα μουστάκια του.

Με τρομάζει το φως,

βλέπω στεγνό το δηλητήριο

να τρέχει στα μάτια

Ουρλιάζουν ξενυχτισμένα πουλιά,

Ἐγκαταλείπω τὴν ποίηση

δὲ θὰ πεῖ προδοσία,

δὲ θὰ πεῖ ἀνοίγω

ἕνα παράθυρο γιὰ τὴ συναλλαγή.

Ο Κώστας Γ. Παπαγεωργίου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1945. Σπούδασε νομικά και φιλολογία. Στα γράμματα πρωτοεμφανίστηκε με την ποιητική συλλογή «Ποιήματα» το 1966. Εργάστηκε ως δικηγόρος από το 1972 ως το 1978· έκτοτε ασχολείται αποκλειστικά με την λογοτεχνία και με ό,τι αμέσως ή εμμέσως σχετίζεται μ’ αυτήν.

Μια…

Δύο…

Διαδρομές διακοπτόμενες

Σκόρπιες σκέψεις

Ακουμπισμένες σε βρώμικα καθίσματα

Ταξιδεύουν πάνω κάτω την Αχαρνών

Το πανηγύρι τέλειωσε πριν

καν αρχίσει, οι φιγούρες

που χόρευαν σέρνοντας

τ’ όνειρό τους, έγιναν σκιές,

ύστερα αγέρας, που παρέσυρε

Κάτι μέρες σαν την σημερινή μου αρέσει πολύ να κυκλοφορώ με ΜΜΜ . Παίζω εκείνο το παιχνίδι που έπαιζα μικρή. Βλέπω γύρω-γύρω και φτιάχνω ιστορίες. Να όπως η κυρία απέναντί μου. Μένει στην Κηφισιά.

Ζωή ταξιδεύεις στον άπειρο χρόνο
καράβια που μόνα στη Γη κολυμπάνε
το μέλλον χορεύει σε εύθυμο τόνο
φωνές που ΄χουν φύγει ξανά τραγουδάνε.
§

Του έρωτα διάφανη κλωστή

ξετύλιξαν τα χρόνια.

Γαϊτανάκι γέλιου.

Στιγμές μαύρου κερασιού στα χείλη.

Των ματιών βελούδινα αγκάθια.