Έπαιζε μαζί μου, όπως η γάτα με το ποντίκι, μήνες τώρα…. Μια στο καρφί και μια στο πέταλο. Δε μου είχε πει το ναι, δεν έλεγε και όχι. Τα μάτια της, δυο κατάμαυρες ελίτσες, που πετούσαν σπίθες ολόισια στα δικά μου και με ζεμάτιζαν! Τα χείλη της, άγουρο κεράσι, που κανείς δεν είχε τολμήσει να αγγίξει, ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα τότε…
Ούτε να αναπνεύσω θέλω
Ούτε να σταματήσω να ρουφάω
Ούτε βοήθεια ζητάω
Ούτε να μη μαγεύομαι μπορώ
μόνο μια ανάμνηση
που όμως είναι φορές
που γίνονται βασανιστικές
μας σηκώνουν
απ΄το κρεβάτι
και βγαίνουμε στο δρόμο
Μαράθηκαν στα χιόνια του Απρίλη
τα κόκκινα φτεράκια σου θαρρώ
σαν σβήνεται απάνεμα σιμά σου η νιότη
σαν φεύγει η ζωή στο δειλινό
πριν φύγουν οι άνθρωποι μονάχοι
σαν βγουν στο δρόμο τον στερνό
μικρή μου ανεμώνη πως ρίζωσες μονάχη
πως άνθισες σε δίσεκτο καιρό
Είμαι παραδομένος πια στη αρμονία των λέξεων
χωρίς ούτε μια συλλαβή να κατοικήσω
χωρίς ένα νόημα, ένα παράθυρο σκυφτό στον άνεμο
να μπουσουλάει στα ήρεμα βράδια μου.
Δίχως πρόσωπο πια
πυκνό το σκοτάδι
φράζουν της ματιάς
οι αρτηρίες
σιγούν όλες οι μαρτυρίες
(Στο λεγόμενο πλοίο των τρελών επιβίβαζαν παλιά τους ψυχικά ασθενείς και τους αρρώστους από ανίατη νόσο ώστε να τους αφήσουν στο πέλαγος και να πεθάνουν)
Είχα παρόμοιες συζητήσεις τον τελευταίο καιρό . Σχέσεις ανθρώπινες και κατοικία μόνιμη. Δεν είχα μόνιμη κατοικία προσωπικά. Πολλές μετακομίσεις. Δεν κράτησα ποτέ φιλίες παιδικές και σχολικές. Πάντα έφευγα, πότε για άλλη περιοχή πότε για άλλη[…]
Αύγουστος η Κυριακή του καλοκαιριού. Δεν γούσταρα ποτέ τις Κυριακές, από παιδί τις σιχαίνομαι. Θυμάμαι όταν άκουγα εκείνον τον τύπο στο τρανζίστορ που μιλούσε τόσο γρήγορα, «μοτεράκι του βάλαν;» ρώταγα τον πατέρα μου, και εκείνος μου έδειχνε τον δρόμο, έπρεπε να φύγω και να πάω στο δωμάτιο μου, βλέπεις τα αθλητικά ήταν το mast της μέρας.
Όποια πόρτα και να ανοίξεις ένας κύριος Κ και ένας κύριος Χ θα σε περιμένουν
Εσύ επιλέγεις με ποιόν θα μείνεις και ποιον θα αφήσεις…
Πόσες φορές
να συγχωρήσεις έναν άνθρωπο
μία
είναι ανθρώπινο
δύο τρεις
η αγάπη
μπορεί να συγχωρήσει
Ήταν γύρω στα δώδεκα όταν είχε ρωτήσει την γιαγιά της γιατί κάθε ηλιοβασίλεμα έρχονταν στην παραλία του χωριού αυτά τα δύο δελφίνια.
-Γιαγιά , να σε ρωτήσω κάτι;
-Κάνεις και τίποτε άλλο , από όταν πρωτομίλησες όλο ρωτάς!
-Έλα γιαγιάκα μου… συνέχισε παιχνιδιάρικα με γλυκιά και σχεδόν ικετική φωνούλα, σε παρακαλώ!!!
-Άντε ασχημοπαπάκι μου, ρώτα..
• Ναι, μπράβο Μάρκος,, πώς μου ξέφυγε… άσε με τώρα να σου πω…. Μύκονος καλοκαίρι 2008, κλαμπ Piero’s, χορός μέχρι πρωίας και τρελό σεξ μέχρι τελικής πτώσης, θυμάμαι καλά;
• Εεεε… όχι ακριβώς….
• Τι;……Είχες κι άλλες δυνάμεις και σε υποτίμησα;
• Όχι κυρία Αντιγόνη, είμαι ο Μάρκος από την ασφαλιστική, συνάδελφος του συζύγου σας και το μόνο που έχουμε κάνει μαζί, είναι ρεβεγιόν πρωτοχρονιάς πριν από δύο χρόνια.
Η πιο αποτελεσματική θεραπεία
είναι μερικές φορές
ένας καλός λόγος
όταν η ψυχή είναι μαύρη
και τίποτα δεν φαίνεται
να πηγαίνει κατ΄ευχήν
Κραυγή Το ένα λεπτό κυνηγά το άλλο μανιασμένο. Βρίσκομαι πίσω από το τείχος της σιωπής μου . Μια σιωπή ατέλειωτη… ανυπόφορη . Πίσω από αυτήν βλέπω πώς υπάρχει ένας κομματιασμένος καθρέπτης. ΝΑΙ! Είναι ο[…]
Στα χέρια μας μεγαλώνουν τα παιδιά,ακουμπάνε οι εξαντλημένες αντοχές,
παίρνουμε το χαρτί της απόλυσης,
το φυλλάδιο με τις οδηγίες επιβίωσης,
στα ίδια αυτά χέρια που μας κρατάνε σφιχτά τις νύχτες χαρίζουμε περιποίηση,
κι όταν αιμορραγούν από τις πληγές των ασθενειών,
τα κοιτάμε περίλυποι.
Σύντομο βιογραφικό Η Μαρία Σκούλου γεννήθηκε το 1983 στην Αθήνα. Είναι κοινωνική λειτουργός και εργάζεται στην ειδική αγωγή. Τα μεταπτυχιακά της είναι στα Ανθρώπινα Δικαιώματα και στην Ειδική Αγωγή στα πανεπιστήμια Institute of Education[…]
«Για ακούστε να σας πω, με έχετε κουράσει, με τις φωνές σας και τη γκρίνια σας, με πνίγετε με τον αυταρχισμό σας, δε σας αντέχω άλλο!!!! Αρκετά σας φιλοξένησα, βρείτε ένα άλλο διαμέρισμα επιτέλους, όλες μαζί, δυό δυο, τρεις τρεις ίσως….»
