Το τοπίο ολόγυρα,
τη θλίψη της άρχισε να νιώθει,
καθώς τα κόκκινα δάκρυα,
στο χώμα, λίμνη δημιούργησαν
κι άθελά της εκεί τον πόνο της μετέδωσε
και μαζί της κι αυτό άρχισε να κλαίει.
«Δεν αντέχω άλλο πια»,
το τοπίο της αποκρίθει,
Ταξιδεύω στα όνειρά της µε πάθος
χωρίς δισταγμό για την Ιθάκη µου.
Τεντωµένες οι χορδές της ψυχής µου,
τη λαχταρώ.
Καταραμένοι ποιητές κι ο κύκλος πού σάς δένει..
Εγώ σ’ ένα τετράγωνο γυρνώ..μά η πίκρα μένει
Ο Βασίλης Γεργατσούλης είναι Δάσκαλος, Φιλόλογος, Λαογράφος (μελετητής του λαϊκού πολιτισμού και της λαϊκής αφήγησης), Λογοτέχνης. Το παρακάτω απόσπασμα είναι από το νέο του βιβλίο «Πέντε κραυγές», εκδόσεις 24 Γράμματα Δε θέλαμε[…]
Η ΡΥΤΙΔΑ Ένα αλισβερίσι είναι η ζωή. Μια κληρονομημένη ρυτίδα στο μέτωπο που καρφώθηκε μετά από καιρό (λίγο ή πολύ δεν έχει σημασία ). Ξαπόμεινε μέχρι το τέλος ως υπενθύμιση : όλα[…]
Δυο μάσκες
καμιά δεν έχει στόμα
μια έχει κλεμμένα όνειρα
η άλλη σβησμένα μάτια
παλεύω με τον πιανίστα για το ρυθμό της θλίψης
Εκεί φανήκανε ζωγραφισμένα δάκρυα
και το τέλος μιας ιστορίας
(ηθικής ή ασήμαντης).
Η Σοφία Κοντογεώργου μένει στο Πειραιά. Όταν ζήτησα το βιογραφικό της για το σάιτ μου έστειλε το ακόλουθο κείμενο και νομίζω πως είναι από τα πιο ειλικρινή βιογραφικά! Είμαι η Σ….Κ…. Η ποίηση[…]
Κι εκεί επίλεξε να μείνει ,
να μη ρισκάρει
αν κατέβαινε ίσως να έσβηνε ,
ίσως χανόταν η μαγεία ,
και μαζί της η ίδια
διάλεξε λοιπόν να μείνει εκεί….
Περνώντας Γίναν οι φλέβες σκοινιά ρυτίδιασε το κόκκαλο του χρόνου ράγισε ο ουρανίσκος στο χάδι του καφέ κι αυτή η μαύρη τρύπα του χάους σε κρατά αιχμάλωτο στην πνοή της πνίγοντας σε κάθε φόρα[…]
Το μίσος είναι γρηγορούν στοιχείο. Αφιερώνεις χρόνο στις προσωποποιήσεις και στα αποτελέσματα (ή τα επιτεύγματά του), ανάλογα βέβαια το πνεύμα που διαθέτει ο καθένας και τα μισούμενα πρόσωπα (δεν έχουν όλοι την ίδια αξία).
Η νέα ημέρα έχει ήδη ξεκινήσει
κι εσύ ανήμπορος
τρέχεις να προλάβεις
τη ζωή που χάνεται μπροστά σου
και την άλλη που τώρα ανατέλλει
και προσδοκάς
Δεν άντεχε τα δάκρυα
στα μαγουλά της.
Όταν έτρεχαν έκλεινε
τα χέρια του γροθιές,
και με δύναμη τα χτυπούσε,
να σταματήσουν.
Είχα κουραστεί και να κοιτάω έξω από το παράθυρο τις μυστηριώδεις μορφές που πηγαινοέρχονταν απέναντι σε κάποια κίτρινα παράθυρα, σαν από άλλο κόσμο έμοιαζαν, βυθισμένες σε μια τρομερή ρουτίνα που με ανατρίχιαζε, όχι, δεν θέλω να πάω κι εγώ σε αυτό το μέρος, όχι, ποτέ…
Ο Δημήτρης Παπακωνσταντίνου γεννήθηκε στη Λάρισα, όμως μένει μόνιμα στην Κοζάνη, όπου εργάζεται ως καθηγητής Μέσης Εκπαίδευσης. Γράφει ποίηση, πεζογραφία και κριτικές πάνω σε έργα άλλων δημιουργών. Είναι μέλος της Εταιρίας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης και[…]
ΘΛΙΨΗ Ω , θλίψη, κατακερματισμένη πιάνεις κάθε μεριά του τοίχου. Δεν αφήνεις ούτε μια στάλα φως να ζωντανέψει πάνω του. Ακυρώνεις κάθε ίχνος ιστορίας που είχε ζωγραφιστεί στις ταπετσαρίες από κάποια τυχαία χαρά .[…]
Επαναπροσδιορισμός θέσεων,
πάμε από την αρχή και πάλι
Θέλει και λουκέτο η ψυχή
των κουτιών
να μη πηγαίνει όπου γουστάρει,
τρέχει η λάβα…
Δεν υπάρχουν πια μανάδες και μυρωδιές για χόρταση και συνέχεια. Αρκείσαι στα βήματα προς την ανηφόρα, πλησίον των μικροχυδαιοτήτων, περασμένων και νεκρών πια. Χαμερπή ψήγματα αναπόλησης, άδεια εντελώς από τρυφερότητα.
Σαν προχωρά λοιπόν το δειλινό, κάμποσα αδέσποτα σκυλιά ερωτοτροπούν δίπλα στα νυχτολούλουδα.
