Ραμμένη εντός
Το κοριτσάκι βγαίνει από το δέρμα μου
επτά και δέκα ακριβώς.
Ξεκρεμάει τα ερπετά απ’ το ταβάνι,
και τα περνάει στο χοντρό βελόνι.
Δεν με κοιτάζει ποτέ.
Αντιθέτως,
εγώ την παρακολουθώ
να κατεβαίνει στην άδεια στέρνα
και να κεντάει
τη μαύρη πεταλούδα
στο νυφικό μου.
(Κάποτε
θα ̕ναι Παρασκευή,
θα ̕χουν τελειώσει οι κλωστές
κι έξω θα βρέχει.)
Βουτσινά Αντιγόνη
Γεννήθηκα στην Αθήνα και από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω, όπως οι περισσότεροι από εμάς. Δεν γράφω τίποτε ιδιαίτερο, και τίποτε πρωτότυπο, απλά αγαπώ την γραφή. Αγαπημένοι μου ποιητές αυτοί του μεσοπολέμου, γενιά του 1930. Εκφράζω όλα μου τα συναισθήματα με γραφή. Γράφω παντού εκτός από το σπίτι μου. Συνήθως στα Μ.Μ.Μ , σε καφετέριες, πάρκα ακόμα και καταμεσής του δρόμου. Αγαπώ την Θάλασσα για την ελευθερία που προσδίδει. Εκεί γράφω ακόμα περισσότερο.