Παιχνίδι . . .
Κρατούσε στοργικά
την κούκλα στα χέρια του,
της χτένιζε τα μαλλιά
απαλά να μην πονέσει,
και δει δάκρυα στα μάτια της.
Δεν άντεχε τα δάκρυα
στα μαγουλά της.
Όταν έτρεχαν έκλεινε
τα χέρια του γροθιές,
και με δύναμη τα χτυπούσε,
να σταματήσουν.
Δεν επιτρέπεται το κλάμα
στις κούκλες.
Μόνο η αντοχή.
Στον όποιο πόνο.
Η έλλειψη της, προκαλεί
μόνο οργή και δυναμίτισμα
του οργασμού της επίθεσης.
Έτσι έπεφτε η κούκλα
από την πολυθρόνα
ασπάζοντας το πάτωμα
της επιβίωσης.
Δισακιά Μαριαλένα
Γεννήθηκα στην Αθήνα και από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω, όπως οι περισσότεροι από εμάς. Δεν γράφω τίποτε ιδιαίτερο, και τίποτε πρωτότυπο, απλά αγαπώ την γραφή. Αγαπημένοι μου ποιητές αυτοί του μεσοπολέμου, γενιά του 1930. Εκφράζω όλα μου τα συναισθήματα με γραφή. Γράφω παντού εκτός από το σπίτι μου. Συνήθως στα Μ.Μ.Μ , σε καφετέριες, πάρκα ακόμα και καταμεσής του δρόμου. Αγαπώ την Θάλασσα για την ελευθερία που προσδίδει. Εκεί γράφω ακόμα περισσότερο.