Πώς με παιδεύει σήμερα ο ήλιος
Ανοιχτό παράθυρο τα μάτια σου
μέλισσες οι σκέψεις βουίζουν ασταμάτητα
νιώθω έρημη από συναισθήματα
τριγυρνώ στο σκαμμένο χώμα του μεσημεριού
αναποφάσιστη
Δεν ξέρω τί θέλω
ίσως μια περιπέτεια αδιέξοδη
ίσως ένα άλμα στο απολύτως ανέφικτο
ίσως ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή
Προς το παρόν στήνω αδιέξοδους στίχους
και προσκαλώ το πεπρωμένο μου
σε ανταλλαγή
Κοιτάζω το φλυτζάνι με τον καφέ
χωράνε όλα μου τα ερωτηματικά εκεί
δεν θέλω απαντήσεις
δεν θέλω ερμηνείες
Απλώνω χέρι συγκαταλλαγής
στη θυμωμένη ζωή μου
Διστάζει
αναποφάσιστη κι αυτή
Ο ήλιος
ο καφές
οι μέλισσες
τα μάτια σου
οι στίχοι μου
Σε ποιό από όλα να δώσω το δικαίωμα
να πυρπολήσει το πεπρωμένο μου;
(Φ.Β. 192.20 »ΑΞΟΔΕΥΤΟ ΦΩΣ» 2018-19)
Γεννήθηκα στην Αθήνα και από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω, όπως οι περισσότεροι από εμάς. Δεν γράφω τίποτε ιδιαίτερο, και τίποτε πρωτότυπο, απλά αγαπώ την γραφή. Αγαπημένοι μου ποιητές αυτοί του μεσοπολέμου, γενιά του 1930. Εκφράζω όλα μου τα συναισθήματα με γραφή. Γράφω παντού εκτός από το σπίτι μου. Συνήθως στα Μ.Μ.Μ , σε καφετέριες, πάρκα ακόμα και καταμεσής του δρόμου. Αγαπώ την Θάλασσα για την ελευθερία που προσδίδει. Εκεί γράφω ακόμα περισσότερο.